Minneapolis, 30 april 2018.

Dag 4: "baaik"

Claire al vroeg aan het werk en wij rustig aan opstaan en wachten op het moment van vertrek. Het weer klaart op. Geen onweer gehoord, maar aan de straten te zien heeft het geregend.

Zodra wij buiten staan zijn  de regendruppels kietelend voelbaar. Op de fiets gestapt om naar de eerste cache te gaan. Deze heeft Claire ooit gevonden, nu wij nog. Al snel heeft Monique, alias Mozique,  de cache in handen.

Door naar de volgende. Het doel van de dag is verderop een trailtje in de vorm van een driehoek te vinden. Het bleek geen probleem,  te zijn. De caches, sommige lastig verstopt, werden allen zeer vlot gevonden. We zij zelfs het enorme kerkhof op gefietst, heuvel op, om een aantal vragen d.m.v. opschriften bij  een monument te beantwoorden.Daarna kan er gerekend worden om tot een correct coördinaat te komen. Helaas bleek achteraf ergens een reken of taalvaud te zitten en klopte het coördinaat niet. Tsja..     Door met het vinden van andere caches en langzamerhand naar de plek waar wij ons event hebben bedacht en georganiseerd.  

Fietsen door de suburbs en parkjes viel best mee, ook al moesten we regelmatig even klimmen. Gelukkig is het vooruitzicht van dalen een drijfveer om nog hoger te gaan. De ene cache na de andere werd gevonden en bracht het totaal op 45 founds. Geen gek resultaat. Achteraf bleek dat wij bijna als eerste een cache hadden kunnen vinden. Nu waren wij tweede van de op deze dag uitgebrachte koker. Halsbrekende toeren leverde een tweede plek op het podium. 

Half  vier, een half uur voor aanvang van het event waren wij aanwezig. Monique ging nog even wat koffie scoren en ik bleef bij de spullen achter. Ze was nog niet weg of de eerst twee koppels kwamen aangeslenterd.  Daar sta je dan.. Engels praten en trachten het te begrijpen wat zij soms knauwend zeggen. Hele aardige belangstellende geocachers. Nog een paar geocachers kwamen voor de aanvangstijd aan gelopen.. en Monique was er nog steeds niet., Gelukkig kenden zij elkaar en stond ik tussen de locals mee te kletsen of te knikken alsof ik alles begreep. Monique kwam gelukkig eraan met een en al koffie op haar rug dat tijdens het fietsen uit de beker was gespat.

Het werd een gezellig samenzijn en vele gesprekken volgden. Claire kwam ook aangereden en werd direct door de locals warm ontvangen als mede Minneapolisburger.

Na ruim anderhalf uur ging de laatste weg en bleven wij achter. Even overleggen onder het genot van een koffiekoek wat te doen. Het plan werd gevat om nog even het eiland op te rijden om daar een korte multi van een van de bezoekers te gaan doen om daarna een restaurant te bezoeken voor het diner.

Een bijzonder restaurant wist Claire te vinden en daar hebben wij heerlijk buiten gegeten. Nagenietend van deze dag, maar ook moe, kunnen we voldaan de nacht in.

Morgen zijn de weersverwachtingen een stuk minder heet. Wij zullen het merken. Tot morgen!